Astrid Reitsema

Ik, schapen en vachten.

 In de lammerentijd maakte mijn moeder ons vroeger wakker als er midden in de nacht lammetjes werden geboren bij ons thuis. Dikke jas aan, sjaal om, muts op, wanten aan, flink ingepakt, wachtend op een pak stro in de schuur, waar mijn vader druk in de weer was.                                                                                         Als klein meisje liep ik door het land met een lange rok aan van mijn moeder. Ik had een grote stok in de hand en zo liep ik achter onze schapen aan al zingend "op de grote stille heide". Ik wist het zeker -later als ik groot was- werd ik herder.

 Het liep natuurlijk allemaal anders. Gevoel voor dramatiek heb ik echter altijd weten te behouden en ik ben dan ook afgestudeerd als Drama Docent. Daarnaast heb ik zelf altijd graag gespeeld op het toneel of voor de camera.

 Ik kwam te wonen aan de zeedijk bij Zurich en ook daar waren veel schapen. Op 1 april kwamen de schapen elk jaar met hun lammeren op de zeedijk te grazen. 's Avonds als het al iets ging schemeren, vlogen de lammetjes in volle galop achter elkaar aan over de dijk. Een schitterend gezicht.

 Sinds een jaar of 15 woon ik in Kûbaard en heb ik zelf schapen. De zwart/bles is een groot trots schaap met bruine wol. En ook ik maak de kinderen wakker om bij de geboorte van de lammetjes te zijn. Een wonderlijke, bijna mystieke gebeurtenis vaak in het holst van de nacht.

 Vilten van vachten heeft een oeroude geschiedenis wat duizenden jaren terug gaat. Nog steeds wordt vilt op dezelfde wijze gemaakt en dat geeft het een bijzondere karakter. Het is een mooi, rustgevend, lijvig en oorspronkelijke bezigheid, waaraan ik werkelijk verslaafd ben geraakt.

Astrid